Posadzka we wnętrzu eklektycznej kamienicy Wedlów przy ul. Szpitalnej 8 w Warszawie. Budynek powstał w latach 90. XIX wieku według projektu Franciszka Braumana. Budynek oprócz mieszkań w swych murach mieścił także fabrykę czekolady.
Na zdjęciu dwa warszawskie niebotyki. Wieżowiec LIM (Marriott) oraz Intraco II (Oxford Tower). Budowa pierwszego rozpoczęła się w roku 1977 i została ukończona w 1989 r. Wieżowiec ten został zaprojektowany przez Jerzego Skrzypczaka, Tadeusza Stefańskiego oraz Andrzeja Bielobradka. Budowa drugiego budynku rozpoczęła się w roku 1975 i została zakończona w 1978 r. Zaprojektowany on został przez Jerzego Skrzypczaka, Jana Zdanowicza, Halinę Świergocką-Kaim oraz Jerzego Janczaka.
Jedna z ciekawszych „gorsecik-owych” podłóg w Warszawie. Tak piękne wzory można znaleźć w modernistycznym budynku z końca lat 30. XX w. Kamienica ta powstała dla Przedsiębiorstwa Budowlanego „E. Kurnatowski”.
Późno-modernistyczny budynek z 1978 r. Zaprojektowany przez grupę projektową związaną z Zakładem Projektowania Kombinatu Budownictwa Miejskiego Warszawa-Śródmieście. Zespół architektów w skład którego wchodzili Adam Snopka, Henryk Dąbrowski, Jerzy Kuźmienko, Janusz Nowak oraz Piotr Sembrat. Stylistyka budynku nawiązuje do form brutalizmu. Projekt budynku dostosowano do warunków topograficznych ulicy Karowej, która położona jest na skarpie.
Opuszczony budynek Szpitala Dziecięcego w Warszawie. Powstał pod koniec lat 20. XX w. dla V Oddziału Kasy Chorych m.st. Warszawy. Projektantem był Henryk Julian Gay. Natomiast detale sztukatorskie i rzeźbiarskie wykonał najprawdopodobniej Zygmunt Otto.
Nie to nie Rzym, ani Włochy, chociaż mogłoby się wydawać, że krajobraz jak i pewne elementy architektury mogłyby na to wskazywać. To Cmentarz Włoski na Bielanach (ul. Marymoncka 40, Warszawa). Cmentarz ten powstał w 1926 roku z inicjatywy rządu włoskiego. Zaprojektowany został w Rzymie przez Biuro Techniczne Komisariatu Głównego ds. Cmentarzy Wojskowych. Projekt jak i realizację projektu tej małej nekropolii sfinansował ówczesny rząd Włoch. Kamień na nagrobki jak i ogrodzenie wykonano we Włoszech.
Cały cmentarz ma powierzchnię niecałego 1 ha o kwadratowym kształcie. Wytyczono tu dwie krzyżujące się pod kątem prostym główne aleje. Projekt starano się utrzymać w monumentalnym stylu czasów Mussoliniego. Na cmentarzu początkowo znajdowało się 868 pochowanych żołnierzy z okresu I Wojny Światowej, którzy zginęli w niemieckich obozach jenieckich. W 1957 roku złożono prochy 1415 Włochów, którzy zginęli w okresie II Wojny Światowej głównie w niemieckich obozach koncentracyjnych. Na środku cmentarza znajduje się tablica pamiątkowa ku czci sześciu włoskich generałów, zamordowanych 28 stycznia 1945 w Kuźnicy Żelichowskiej.
Cmentarz pod koniec lat 20 XX wieku, znajdował się poza granicami Warszawy. Były to praktycznie bardzo odległe peryferia. Dziś śmiało można tu dojechać tramwajem. W latach 70 XX w. przeszedł gruntowną renowację, zlikwidowano monumentalną bramę z piaskowca. W ogrodzeniu cmentarza można dostrzec wiele motywów i detali nawiązujących do Cesarstwa Rzymskiego. Cmentarzem opiekuję się ambasada Włoch. Czynny jest codziennie od 10 do 17.
Zapraszam także na Instagram.
Fragment charakterystycznej podłogi w modernistycznej kamienicy przy ul. Kopernika 32. Budynek powstał pod koniec lat 30. XX w. dla Wacława i Władysławy Bagińskich. Projekt wykonał Remigiusz Ostoja-Chodkowski.
Samo osiedle Sady Żoliborskie powstało w latach 1958-1973 według projektu Haliny Skibniewskiej i zostało podzielone na pięć kolonii. Najbardziej charakterystyczna jest kolonia nr 1. To właśnie ona w dobie PRL-u była uważana za sztandarowe i najpiękniejsze osiedle ówczesnej Warszawy. Niskie kilkupiętrowe budynki o jasnych barwach dobrze się komponują z otaczającą je zielenią, ponadto nie sąsiadują ze sobą ścisło, a wydają się być „porozrzucane” między drzewami. Właśnie o to chodziło Halinie Skibniewskiej, postanowiła ona bowiem posadzić bloki między drzewami, a nie drzewa między blokami.
Mieszkania, mimo ówcześnie panującym normom i wymogom, zostały zaprojektowane w sposób funkcjonalny i pozwalający dostosować mieszkania do potrzeb mieszkańców wyposażone często w przestawne meblościanki.
Jeden z domów Żoliborza Urzędniczego. Budowa tej kolonii została zainicjowana przez Ministerstwo Robót Publicznych na początku lat 20. XX w. Projekty domów wykonali m.in. Romuald Gutt, Aleksander Bojemski, Kazimierz Saski oraz Marian Kontkiewicz, który czuwał nad realizacją całego projektu.
A czy Państwo lubią modernistyczne wnętrza?
Tym razem wnętrze przedwojennej kamienicy na Bielanach. Nawet tu można znaleźć takie perełki w postaci gorsecików.
Modernistyczny budynek wzniesiony w latach 1938-39. Zaprojektowany przez duet architektów Bohdana Krzemieniewskiego oraz Leona M. Suzina. Dom powstał w wyniku częściowej parcelacji dawnego ogrodu Frascati.
Na zdjęciu widoczny fragment dekoracji ryzalitu frontowego wykonana w formie żłobienia pionowego. Sam budynek jest trzykondygnacyjny, o nieco monumentalnych gabarytach. Sam budynek przetrwał wojnę, dzięki czemu zachowało się w nim wiele detali architektonicznych.
Modernistyczna kamienica przy ulicy M. Konopnickiej 3 zaprojektowana przez niezawodny duet Jerzego Gelbarda i Romana Sigalina. Powstała w latach 1937-1938 dla firmy Steinhagen i Saenger. Spółka ta została założona w 1898 r. pod nazwą „Pabjanickie Fabryki Papieru Rob. Saenger Sp. Akc.”. Firma zajmowała się przede wszystkim produkcją celulozy i papieru.
Fasada pokryta jest piaskowcem. Charakterystycznym elementem tej luksusowej kamienicy są także trapezowate wykusze.
Modernistyczna Kamienica Kohnów powstała w połowie lat. 30. XX w. Przed wojną w budynku mieściło się Kino Imperial.
Projekt wykonali Hipolit Rutkowski i Maksymilian Goldberg.
IX kolonia WSM znajduje się pomiędzy ul. Próchnika a Teatrem Komedia na Żoliborzu.
W 1936 r. Brukalscy opracowali szkic IX kolonii. Pierwotnie kolonia miała składać się z czterech budynków mieszczących 360 mieszkań o pow. 24m2 i 36 m2. W 1937 r. przystąpiono do budowy. Przed wybuchem wojny udało się wybudować trzy budynki (nie w pełni wykończone). Część prac udało się prowadzić w czasie okupacji niemieckiej pod przykrywką zabezpieczenia budowy. Budowę ukończono dopiero w 1947 r. Ostatecznie po niewielkich modyfikacjach przedwojennych projektów wybudowano pięć budynków.
